اسمس
باز لبخند بزن
قوری قلبت را...
زودتر بند بزن
توی آن، مهربانی دم کن
بعد بگذار که آرام آرام، چای تو دم بکشد
شعله اش را کم کن
دستهایت: سینی نقره ای نور
اشکهایم: استکانهای بلور
کاش استکانهایم را
توی سینی خودت میچیدی
کاشکی اشک مرا میدیدی...
خنده هایت قند است
چای هم آماده است
چای با طعم وفا...
بوی آن پیچیده است،
از دلت تا همه جا
پاشو مهمان عزیز
توی فنجان دلم،
چای داغ بریز..
